Sumik karłowaty
Ictalurus nebulosus (Le Sueur, 1819)
Cechy taksonomiczne – Sumik karłowaty charakteryzuje się szeroką krótką głową silnie spłaszczoną grzbietobrzusznie. Tułów ma krępy, walcowaty, w partii ogonowej spłaszczony bocznie. Najwyższa jego wysokość w okolicy płetwy grzbietowej wynosi od 17,7 do 26,3% długości całkowitej ciała. Długość głowy stanowi od 22,6 do 26,3% całkowitej długości ciała.
Na głowie występuje para małych oczu, a przed nimi 4 pary wąsów. Dwie pary wąsów są umieszczone po stronie grzbietowej głowy, z których jedna dłuższa, spłaszczona, tkwi w kącikach ust i sięga do nasady płetwy piersiowej. Pozostałe dwie pary wąsów umieszczone są po stronie brzusznej, w jednym rzędzie na podbródku. Małe drobne zęby umieszczone w kilku nieregularnych rzędach, tkwią w szczęce dolnej, kości przedszczękowej i pharyngobranchiale. Błony podskrzelowe są nie przyrośnięte do cieśni. Linia boczna dobrze widoczna, zaznaczona otworami. Płetwa grzbietowa krótka, lekko zaokrąglona. Jej najdłuższe promienie znajdują się w środku płetwy. Między płetwą grzbietową a ogonową obecna płetwa tłuszczowa, natomiast płetwa ogonowa nie obejmuje całego trzonu ogonowego, jak było to u suma. Jest także zaokrąglona z tkwiącymi w środku najdłuższymi promieniami. Płetwa ogonowa jest u sumika nieznacznie wcięta. Wyraźnie widoczny pierwszy promień płetwy grzbietowej jest u niego przekształcony w piłkowany kolec.
Ubarwienie. Ciało sumika po stronie grzbietowej jest żółtobrązowe, ciemnobrązowe aż do czarnego z odcieniem oliwkowym, a jego boki i brzuch są przeważnie szarobiaławe lub kremowoszare. Na ciele mogą występować brązowe plamy, wąsy zaś są z reguły ciemnobrązowe do czarnych.
Cechy przeliczalne. Pierwszy promień płetwy grzbietowej sumika jest twardy, przekształcony w kolec, pozostałych 6 promieni jest miękkich. Podobnie kształtuje się układ promieni w płetwie piersiowej, pierwszy z nich jest twardy i także przekształcony w piłkowany kolec. W pozostałych płetwach, ogonowej, brzusznej i odbytowej, występują tylko promienie miękkie. Płetwa odbytowa jest długa, ale nie sięga płetwy ogonowej. Skóra sumika nie jest pokryta łuskami, a linia boczna jest kompletna i dobrze widoczna. Liczba kręgów liczona bez aparatu Webera kształtuje się w zakresie od 34 do 39. Liczba promieni podskrzelowych wynosi najczęściej 9 po każdej stronie, rzadziej 8.
Dane o gatunku w zasięgu występowania
Sumik karłowaty w swoim zasięgu występowania twarzy dwa podgatunki — lctalurus nebulosus nebulosus występujący w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, aż do jeziora Wirginia, rzeki Ohio i północnej Dakoty oraz lctalurus nebulosus marmoratus, który zajmuje jedynie południowe obszary Ameryki Północnej. Podgatunki te różnią się liczbą promieni w płetwie piersiowej oraz liczbą kręgów.
Zasięg występowania
Sumik karłowaty w swojej ojczyźnie Ameryce Północnej, występuje na południe od Rzeki Św. Wawrzyńca, w obszarze Wielkich Jezior (Ontario, Michigan, Huron), na południe od jeziora Górnego, w dopływach Missouri, Ohio i w rzece Missisipi aż do Zatoki Meksykańskiej. Został w Ameryce wprowadzony także do wód Kalifornii i Kolumbii. W końcu XVIII wieku sprowadzono sumika do Niemiec, skąd przeniesiony został do Anglii i wielu krajów Europy. W Polsce początkowo hodowany był w kilku gospodarstwach stawowych, skąd przedostał się do rzek i jezior Pojezierza Pomorskiego, Łęczyńsko-Włodawskiego, nizin Wielkopolsko-Kujawskiej i Mazowieckiej, wyżyn Małopolskiej i Lubelskiej oraz Beskidu Wschodniego.