Do rodziny głowaczowatych należą niewielkie ryby drapieżne, dziwacznie wyglądające, prowadzące denny tryb życia. Są one bezłuskie i nie mają pęcherza pławnego. Ciało ich pokryte jest pancerzem z płytek kostnych lub kolcami. Mają dwie płetwy grzbietowe.
Głowacz białopłetwy (Cottus gobio).
Występuje w całej Europie aż po Kaukaz i Ural. Zamieszkuje krainę pstrąga, czyste wody o szybkim przepływie. Możemy go spotkać w strumieniach górskich, rzadziej łąkowych. Kiedy podnosi się kamienie może wpaść do podstawionej na plankton siatki. Głowacz białopłetwy dorasta 20 cm długości. Dwie płetwy grzbietowe, szerokie płetwy piersiowe oraz spłaszczona, szeroka głowa i spłaszczone, bezłuskie, klinowate ciało nadają mu oryginalny wygląd. Na pokrywie skrzelowej znajduje się kolec kostny. Ciało ubarwione zmiennie, w zależności od podłoża od żółtawego po brązowe, usiane czarnymi plamami. Różnice płciowe są bardzo trudne do zauważenia. Samce są silniejsze i bardziej kontrastowo ubarwione.
Akwarium dla głowacza białopłetwego powinno mieć pojemność przynajmniej 80 litrów, niski poziom wody, podłoże żwirowate, na dnie kilka kawałków drzewa i otoczaków tworzących potrzebne kryjówki. Z roślin sadzimy w nim mech zdrojek — najlepiej przyniesiony wraz z kamieniami, na którym rośnie. Woda w akwarium powinna być zimna, stale poniżej 18°C, okresowo napowietrzana i filtrowana. Głowacz jest rybą aktywną w nocy. W dzień przeważnie zaszywa się w kryjówce. Porusza się skokami po dnie. Dobrym towarzystwem dla głowacza są żwawsze od niego strzeble potokowe lub ślizy.
Głowacze są żarłoczne. W naturze odżywiają się żywym pokarmem, na który składają się larwy owadów, narybek. W akwarium można je karmić rurecznikami, siekanymi dżdżownicami, kiełżami, larwami ochotki. Pokarm zjadają z dna. Tarło odbywają od lutego do kwietnia. Do wykopanej przez samca jamy lub pod sterczącymi kamieniami samica składa około 200 dużych, o średnicy do 2,5 mm, pomarańczowych jaj. Narybek wylęga się po 4—6 tygodniach. Młodymi opiekuje się samiec.
