Wzrost. Wzrost i przeżywalność narybku karpia zależy od zagęszczenia, warunków pokarmowych i temperatury wody w okresie sezonu wzrostowego. Nadmierne rozrzedzenie, jak i zagęszczenie w stosunku do liczebności optymalnych stwarza niebezpieczeństwo obniżenia przyrostu narybku i może być przyczyną zwiększenia śmiertelności (Wolny, 1962, Stegman, 1965a, b). Podobnie jak wzrost narybku, tak i wzrost starszych roczników karpia uzależniony jest od warunków środowiska i cech genetycznych. Ponieważ generalnie przyrost ryb w stawach zależny jest od sztucznej karmy, niezmiernie trudne jest ustalenie średniego wzrostu karpi dla wód Polski. W tabeli zestawiono dane z piśmiennictwa dotyczące wzrostu karpia hodowlanego w stawach, jeziorach oraz wzrostu sazana wsiedlonego do wód śródlądowych Polski. Najbardziej miarodajne dla stawów wydają się być dane opracowane przez Kempińską (1970), które charakteryzują średnie ogólne oraz średnie zakresy długości i masy ciała karpi w różnych grupach wieku z 10 jego populacji hodowanych w stawach różnych rejonów Polski. W ubogich stawach rybnych, bez paszy sztucznej, karpie wykazują przyrost bardzo mały lub wcale nie przyrastają. Na dobrej karmie przyrosty mogą być 50-krotnie większe niż w stawach bez dokarmiania. Często podczas zimowania karpie tracą na masie ciała do 35% (Stegman, 1955). Wzrost długości i masy ciała karpia w wodach Polski podano w tabeli.
Samice i samce karpia w pierwszych latach rosną jednakowo. Od trzeciego (Włodek, 1959, Kempińska, 1970) lub od drugiego roku życia (Ejchler, 1940) zaznaczają się różnice na korzyść samic. Również do trzeciego roku życia długość głowy, największa wysokość i szerokość ciała oraz głowy u samic i samców jest jednakowa (Włodek, 1959). Samice powyżej drugiego roku życia zawsze charakteryzowały się cięższymi głowami i tułowiem (Włodek, 1959b). Od czwartego roku życia mają zawsze nieco większą średnią długość i masę ciała, a przewaga ta utrzymuje się i w latach następnych. Lepszy wzrost samic jest wynikiem lepszego wzrostu całego organizmu (Włodek, 1959, Kempińska, 1970). Karp jest rybą długowieczną i dorastać może do wieku 45 lat, osiągając masę ciała około 30 kg. W ostatnich latach obserwowano przypadki zahamowania tempa wzrostu, degenerację narządów ruchu i kręgosłupa u karpia.
Siedlisko i znaczenie gospodarcze
Zróżnicowanie składu naturalnego pokarmu, wysoka zdolność jego przyswajania, a także znaczne tempo wzrostu wielkości ciała, wyróżnia karpia spośród gatunków ryb zasiedlających wody śródlądowe Polski. Cechy te sprawiły, że hodowany jest w przeważającej liczbie stawów nizinnych i stanowi 2/3 wszystkich ryb słodkowodnych wyławianych w Polsce. Karp w naturalnych zbiornikach w cieplejszym okresie przebywa w wodach płytkich przybrzeżnych, następnie schodzi głębiej i żywi się nad dnem penetrując w mule. Może żerować na dużej głębokości, o ile pozwalają warunki termiczne i tlenowe. Temperatura poniżej 20 °C i powyżej 30 °C ogranicza warunki żerowania narybku karpia. Optymalne warunki pokarmowe występują przy temperaturze wody w granicach 23 do 29 °C. Karp zamieszkuje wody słodkie: stawy, jeziora nizinne, rzeki, lecz może także występować w wodach słonawych do 2%o, lubi bowiem wędrować z jezior i rzek do wód przybrzeżnych Bałtyku.
Mięso karpia jest cenione i z młodych osobników zawiera stosunkowo niewiele tłuszczu (8,3%). Ma łatwo przyswajalne białko, sole mineralne, oraz szereg witamin niezbędnych w żywieniu człowieka (Okoniewska, Okoniewski, 1969).
Karp jest również obiektem połowów wędkarskich. W wodach śródlądowych prowadzi się produkcję karpia hodowlanego i sazana oraz zarybianie tym gatunkiem. Sazan, silniejszy i bardziej żywotny, dostarcza dużo więcej emocji przy połowach sportowych niż karp. W celach sportowych najczęściej i najwięcej łowi się karpia w wodach ciepłych, spokojnych i niezbyt głębokich, metodą gruntową. Najwięcej w okresie lipca i sierpnia kiedy intensywnie żeruje.
