Kiełb białopłetwy
Gobio (Romanogobio) albipinnatus Lukasch, 1933
Cechy taksonomiczne – Ciało kiełbia białopłetwego w porównaniu z innymi gatunkami kiełbia jest znacznie wygrzbiecone. Trzon ogonowy niski. Głowa krótka, tępo zakończona. Otwór ustny dolny. W kącikach ust po jednym długim wąsiku sięgającym do tylnej krawędzi oka. Otwór odbytowy położony bliżej płetw brzusznych. Łuski leżące na grzbietowej części ciała mają żeberka (podobnie jak u kiełbia Kesslera). Podgardle nie pokryte łuskami.
Ubarwienie. Po bokach ciała biegnie szereg dużych okrągłych ciemnych plam. Płetwy prawie bezbarwne z cienkimi delikatnymi promieniami. Jedynie na płetwie grzbietowej i ogonowej znaleźć można słabo zaznaczone od 1 do 2 szeregi niewyraźnych plamek.
Zasięg występowania
Kiełb białopłetwy występuje w zlewiskach mórz Kaspijskiego i Czarnego, w dorzeczach Wołgi, Donu, Dniepru, Dunaju. W zlewisku Morza Bałtyckiego stwierdzony został w dorzeczu Wisły przez Rolik (1965a). Według niektórych danych rosyjskich (Berg, 1949, Nikolskij, 1956), gatunek ten występuje również na dalekim wschodzie w dorzeczu Amuru i Huang-ho, gdzie tworzy podgatunek Gobio albipinnatus tenuicorpus Mori, 1934, uznany przez wielu innych autorów jako oddzielny gatunek Gobio tenuicorpus Mori, 1934.
Siedlisko i znaczenie gospodarcze
Biologia kielbia białopletwego jest stosunkowo słabo poznana. Jest to gatunek typowo rzeczny, zamieszkujący środkowe i dolne odcinki rzek.
Przebywa z dala od brzegów, w strefie głębokiej wody. W Polsce znaleziony został tylko w Wiśle w okolicach Warszawy i Nieszawy (Rolik, 1965a) oraz w Narwi koło Różana (Rembiszewski i Rolik, 1975).
