Płodność płoci zwiększa się w miarę wzrostu długości a zwłaszcza masy ciała ryby. Płodność absolutna płoci w jeziorach mazurskich (Załachowski, 1961) wynosiła od 2500 do 78 000 jaj. W trzecim roku życia średnio 2500, w czwartym 6000, w piątym 8000, w szóstym 12 500, w siódmym 15 000, w ósmym 24 000, w dziewiątym 30 000, w dziesiątym 42 000, w jedenastym 60 000, w dwunastym 65 000. Płodność absolutna płoci ze zbiorników zaporowych południowej Polski była również zbliżona do tu opisanej (Skóra, 1964, 1972a). Płodność względna płoci z Pojezierza Mazurskiego, przy długości ciała l.l., od 13,1 do 29,0 cm wynosiła od 100 do 135 jaj na 1 g masy ciała. Płodność względna płoci wykazywała wyższą wartość u dużych egzemplarzy, ponad 29 cm długości całkowitej i wynosiła do 164 jaj na 1 g masy ciała.
Rozwój. Płoć rozpoczyna rozród w godzinach wczesnorannych. Największe skupienie stad rozrodczych na tarlisku obserwuje się w pierwszych dniach rozrodu. Płoć w okresie rozrodu wyskakuje nad powierzchnię wody i często bywa wychwytywana przez gromadzące się nad tarliskiem mewy. Jaja wraz z osłonką jajową mają średnicę 2,14 mm, woreczek żółtkowy 1,1 mm (Kryżanovskij, 1949). Jajo jest polilecytalne z dużą przestrzenią około-żółtkową. Osłonka jajowa jest nieprzezroczysta, ze względu na gęsto usadowione gruczoły przyklejania. Jaja są lepkie, toteż przytwierdzają się do roślin. Rozwój embrionalny przebiega w sposób typowy dla ryb karpiowatych. Przy temperaturze 16 °C, około dziewiątego dnia rozwoju embrionalnego, następuje wylęg. Z osłonki jajowej wykluwa się wysoko uorganizowany zarodek z rozwiniętymi zaczątkami narządów oddychania i funkcjonującymi oczami. Po wylęgnięciu larwa płoci albo leży na dnie, w bezruchu, albo dzięki gruczołom przyklejania przyczepia się do roślin i przedmiotów znajdujących się w wodzie. Wraz ze wzrostem narządów oddychania podnosi się zapotrzebowanie na tlen i larwa zaczyna wykonywać ruchy. Po trzech dniach, przy temperaturze 16 °C, larwy zaczynają aktywnie pływać. Najpierw połykają pęcherzyki powietrza i uzupełniają zawartość powietrza w pęcherzu, a następnie zaczynają pobierać drobny plankton.
Opis rozwoju postembrionalnego płoci opiera się na badaniach Vasnecova i innych (1957) na taraniu, Rutilus rutilus heckeli (Nordm.) i kaspijskiej woble, Rutilus rutilus caspicus (Jak.). Przy długości od 5,7 do 7,0 mm następuje zagęszczenie mezenchymy w fałdach płetw grzbietowej, odbytowej i ogonowej. Następnie rozwijają się wieczka skrzelowe, które przy długości od 7,0 do 9,0 mm częściowo zakrywają skrzela. W fałdzie grzbietowej uwidacznia się zaczątek płetwy. Rozwija się przednia komora pęcherza pławnego. Larwy o długości 12 mm mają wypełnioną powietrzem przednią komorę pęcherza pławnego, zakryte wieczkami skrzelowymi skrzela i rozwiniętą płetwę ogonową. W płetwie grzbietowej rozwijają się promienie. Przy długości od 10,0 do 15,0 mm promienie są rozwinięte we wszystkich płetwach, a ciało kształtem zaczyna przypominać osobnika dorosłego. U płoci o długości od 15,0 do 20,0 mm zaczyna rozwijać się łuska. Moment zakładania łuski jest bardzo ważny przy identyfikowaniu larw i młodego narybku na określonych etapach ich rozwoju, oraz przy ustalaniu poprawek i doborze łusek do odczytów wstecznych wzrostu (Stangenberg, 1953). Balon (1956) opisał kolejne etapy rozwoju łusek u płoci. Pierwsze od 5 do 6 łusek pojawia się w szeregu przebiegającym wzdłuż osi ciała pod kręgosłupem w środku trzonu ogonowego. Płoć o długości ciała 16,7 mm jest wtedy w 35 dniu rozwoju. Na 45 dzień od wylęgu (l.c. 19,8) cały trzon ogonowy jest już pokryty łuskami, a na 48 dzień łuski pokrywają całe ciało.
