Rozwój. Po upływie 15 dni w warunkach naturalnych, a 7 dni w warunkach akwaryjnych, przy temperaturze wody od 17 ° do 18 °C, wylęga się larwa, która jest prawie bezbarwna i bardzo ruchliwa (Prawocheński, 1963). Larwa w trzecim tygodniu życia ma średnio 15 mm długości ciała, a mając 30 mm posiada już pokrycie łuskowe ciała. W wieku 8 miesięcy następuje zmiana położenia otworu gębowego z końcowego na dolny (Prawocheński, 1963).
Pokarm. W czasie badań nad biologią świnki nie stwierdzono wyraźnych wędrówek tarłowo-żerowiskowych tej ryby. Rychlicki (1933) podaje, że świnka jest rybą „wędrowną śródlądową”. Wyniki znakowania w Wiśle wykazały jednak, że w okresie wiosny i lata świnka prowadzi tryb życia raczej osiadły, jedynie w zimie przebywa niewielkie odległości (Pliszka, 1951). Z kolei w Dunajcu, na przepławkach w Rożnowie i Czchowie, zaobserwowano w maju i czerwcu ciąg świnek po odbytym rozrodzie, kiedy wędrowały w poszukiwaniu żerowisk (Juszczyk, 1949, Żarnecki, Kołder, 1955).
Świnka żeruje przy dnie rzeki. Jako gatunek roślinożerny nie ma konkurentów w zdobywaniu pokarmu. Głównym jej pożywieniem są glony w postaci okrzemek, które według Gyurkó (1959) stanowią 70% pokarmu. Również Iwaszkiewicz (1968) i Paschalski (1958) podają, że okrzemki występują w przewodach pokarmowych świnek w znacznych ilościach przy współudziale zielenic i sinic. Świnka oprócz glonów zjada cząstki roślin, faunę denną, jaja ryb, oraz detrytus. Najczęściej spotykanymi organizmami zwierzęcymi w pokarmie są owady: Simulium sp., Chironomidae, rzadziej Tipulidae i Mollusca (Iwaszkiewicz, 1968). Według badań Pliszki i innych (1951) u 8,4% zbadanych ryb w przewodach pokarmowych stwierdzono szczątki roślin, u 6,8% fitoplankton, u 3,2% Chironomidae i Mollusca. W poszukiwaniu organizmów dennych świnka ryje w dnie rzeki łykając znaczne ilości mułu, który może stanowić nawet do 25% pokarmu.
Wzrost. Tempo wzrostu długości i masy ciała świnki jest bardzo zróżnicowane. Z badań przeprowadzonych na populacjach z systemu Wisły wynika, że świnka z nizinnych odcinków rzeki rośnie znacznie szybciej niż z odcinków o charakterze podgórskim (Prawocheński, 1963, 1964). Czteroletnie świnki z dolnej Wisły mają długość ciała 27,4 cm, z górnego Sanu 16,4 cm, a z Dunajca 19,2 cm. Również zaznacza się duża dysproporcja w masie ciała. Siedmioletnie osobniki z górnej Wisły mają masę prawie taką, jak sześcioletnie ze środkowej, a czteroletnie z dolnej Wisły.
Siedlisko i znaczenie gospodarcze
Świnka bytuje w rzekach podgórskich lub nizinnych w strefie nurtu. Lubi wody czyste i natlenione. Wyraźne powinowactwo cenologiczne wykazuje z kleniem i w nieco mniejszym stopniu z brzaną (Penczak, 1969). Świnka ma niewielkie znaczenie gospodarcze i to w rejonach, gdzie spotykana jest liczniej w odłowach, np. w Wiśle pod Włocławkiem, gdzie średnie roczne połowy wahają się od 900 do 6500 kg i w Wiśle koło Puław, gdzie świnka w połowach stanowi około 30% ogólnej ilości odławianych ryb. Największe ilości świnki wyławia się w miesiącach marcu i kwietniu.
