Troć morska wędrowna
Salmo trutta trutta m. trutta Linnaeus, 1758;
syn. Salmo Trutta Linnaeus, 1758, Salmo Goedenii Rathke, 1824, Trutta trutta: Heinrich, 1856
Cechy taksonomiczne – Troć wędrowna kształtem ciała zbliżona jest do łososia, lecz jest nieco bardziej krępa, lekko bocznie spłaszczona, walcowata. Największa wysokość ciała wynosi od 16,9 do 23,3% długości całkowitej (Ewsin, 1976). Trzon ogona szerszy niż u łososia. Płetwa ogonowa u osobników młodocianych wcięta, a u osobników starszych zakończenie płetwy proste lub nawet wypukłe. Głowa dość duża, mieści się od 4 do 5 razy w długości całkowitej. U samców jest ona stosunkowo większa niż u samicy. Głowa samca mieści się 4,55 razy w długości całkowitej ryby, podczas gdy u samicy ten stosunek wynosi 5,03 (Schechtel, 1925). U troci z czterech rzek wpadających do Morza Białego długość głowy wynosi od 18,9 do 23,3% długości ciała (Ewsin, 1976). Podobnie jak u łososia, stosunki te mogą ulegać pewnym zmianom zależnie od płci, wieku i wielkości ryby. Paszcza obszerna. Kość górnoszczękowa sięga za tylną krawędź oka nieraz dość daleko. U osobników młodych o długości od 5,0 do 9,9 i od 10,0 do 14,9 cm, kość górnoszczękowa sięga za tylną krawędź oka i jej stosunek do średnicy oka wynosi dla odpowiednich przedziałów długości 1,20:1,0 i 1,27:1,0 (Mills, 1971). U osobników dorosłych samce mają bardziej wysmukłą głowę, jednak nie w tak znacznym stopniu jak u łososia. Widoczne to jest w stosunku średnicy oka do długości przedocznej, który dla samców wynosi od 2,8 do 4,0 a dla samic od 2,0 do 2,6 (Gąsowska, 1962). W okresie tarła u samców na dolnej szczęce pojawia się hak, który nie jest tak wyraźny jak u łososia i nie jest zakrzywiony do tyłu.
Ubarwienie. Ubarwienie osobników w okresie pobytu w morzu jest, podobnie jak u łososia, srebrne. Brzuch jasnosrebrzysty, boki srebrzyste, w kierunku grzbietu przechodzą stopniowo w barwę ciemnosrebrzystą, oliwkowosrebrzystą. Na bokach ciała występują dość liczne czarne plamy zaokrąglone, często w kształcie litery X. Na głowie występują ciemne, okrągłe bądź owalne plamy. U osobników młodszych plamy te mogą być koloru ciemnobrązowego. Mogą one występować na całym ciele zarówno nad, jak i pod linią boczną oraz tak w przedniej, jak i tylnej części. Chełkowski (1970) podaje, że u troci z rzek pomorskich obserwował: na tułowiu nad linią boczną od 4 do 205 plam, pod linią boczną od 3 do 108 plam, na trzonie ogona nad linią boczną od 0 do 43 plam, pod linią boczną od 0 do 27 plam, na bokach głowy od 0 do 28 ciemnych plam. Plamy te występują na płetwie grzbietowej i tłuszczowej. W okresie tarła ubarwienie zmienia się na brązowe, ciemnobrązowe, ciemnoszare, zwłaszcza w partiach brzusznych. Mogą występować różowe plamy, szczególnie u samców.
Osobniki młodociane w okresie życia rzecznego mają ubarwienie bardzo zbliżone do ubarwienia pstrąga potokowego, toteż rozróżnienie form młodocianych tych gatunków jest prawie niemożliwe. Ogólne ubarwienie młodych troci jest brązowe lub jasnobrązowe. Brzuch jest jaśniejszy, mlecznożółty. Boki ciała żółtobrązowe, przechodzące w brązowe, w kierunku grzbietu ciemniejące. Grzbiet brązowy bądź ciemnobrązowy. Na bokach ciała czarne i czerwone plamki. Czarne plamki występują także na kościach pokrywających głowę i na płetwie grzbietowej. Na płetwie tłuszczowej widoczne ciemne plamy, a jej końcowe partie są czerwono zabarwione. Płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa jasno-żółto-mleczne, nieraz z szarym tłem. W okresie życia rzecznego na bokach ciała występują duże szare owalne plamy narybkowe w liczbie od 9 do 14. Między nimi mogą występować czerwone plamki. W okresie wiosennym u części młodych troci następuje zmiana ubarwienia na srebrzyste. Wskutek zachodzących w nich zmian fizjologicznych, spływają do morza. Zwane są wówczas smoltami. W ubarwieniu troci mogą występować, oprócz już opisanych, inne różnice związane z warunkami środowiska i stanem fizjologicznym ryb.
Cechy przeliczalne. Podobnie jak u łososia, tak i u troci charakterystyczny jest układ kości wieczka skrzelowego. Kość pokrywowa, podpokrywowa i międzypokrywowa stykają się w jednym miejscu z kością przedpokrywową. Blaszka lemiesza trójkątna z od 2 do 6 zębami, a na trzonie 1 lub 2 szeregi zębów. U troci rzek pomorskich na blaszce lemiesza występują od 2 do 3 zębów, a na trzonie do 7 zębów w jednym szeregu (Chełkowski, 1970). Zęby te mogą u starszych osobników wypadać. Pierwsze wypadają zęby położone w tylnej części lemiesza. Liczba promieni w błonie podskrzelowej wynosi od 9 do 12.
Liczba łusek w szeregu poprzecznym, liczona u ryb łososiowatych od linii bocznej do płetwy tłuszczowej wynosi od 14 do 19, a u troci rzek pomorskich od 14 do 18 (Chełkowski, 1970). Łuska troci jest cykloidalna, z kształtu podobna do łuski łososia, bezpromieniowa. Wyrostków pylorycznych u troci jest od 40 do 66.
