Rozwój. W temperaturze od 18 do 19 °C rozwój embrionalny trwa od 5 do 6 dni. Kryżanowskij (1949) opisuje rozwój wzdręgi w temperaturze 24 °C. Już po 3 dniach w tej temperaturze następuje wylęg. Nowo wylęgła larwa ma około od 4 do 5 mm długości, od 24 do 25 miomerów w części tułowiowej, a od 15 do 18 w części ogonowej.
Woreczek żółtkowy ma formę gruszkowatą, a na głowie rozwijają się gruczoły przyklejania. Świeżo wylęgła larwa aż do zresorbowania woreczka żółtkowego jest w stadium spoczynku i zwisa przyklejona do roślinności. Larwy wzdręgi charakteryzują się fototaksją ujemną oraz silnym rozwojem sieci naczyń oddechowych w fałdzie płetwy grzbietowej i ogonowej. Te cechy odróżniają larwy wzdręgi od larw innych karpiowatych.
Pokarm. Wzdręga początkowo żywi się zoo-planktonem, a potem przeważnie przechodzi na pokarm roślinny. Najmniejsze ryby, od 9 do 16 mm, odżywiają się wioślarkami, nieco większe, od 16 do 27 mm, zjadają widłonogi oraz naroślinne owady. Wzdręgi o długości od 30 do 40 mm zjadają najczęściej ochotkowate. Wzdręga, w porównaniu z płocią, w pierwszym roku życia wykazuje wyraźnie mniejszą zmienność pokarmu (Marciak, 1967). Pliszka (1953) stwierdza u wzdręgi wyraźny brak zmienności pokarmowej i odżywianie się cały rok roślinami naczyniowymi. Pokarm zwierzęcy zjadany jest raczej przypadkowo, a stanowią go przeważnie larwy komarów i ochotkowatych. W literaturze spotyka się sprzeczne dane na temat pokarmu wzdręgi. Niektórzy autorzy za podstawowy pokarm wzdręgi uważają faunę denną, inni rośliny naczyniowe. Z powyższych stwierdzeń wynika, że zagadnienie pokarmu wzdręgi nie jest w pełni wyjaśnione. Obszarem żerowania wzdręgi jest litoral, a pokarmem zwłaszcza flora tej partii jeziora. Stopień napełnienia przewodów pokarmowych (stosunek masy pokarmu do ogólnej masy ciała) wzdręgi wynosił w miesiącach IV-VIII od 0,65 do 1,42% (Zaćwilichowska, 1970). Wzdręga konkuruje pokarmowo z linem, karasiem, płocią i jaziem.
Wzdręga osiąga od około 25 do 30 cm długości ciała (l.t) i masę ciała od około 300 do 400 g. Rzadko spotyka się osobniki dłuższe niż 40 cm i cięższe niż 1,5 do 2 kg.
Szczegółowe badania wzrostu wzdręgi przeprowadzono w jeziorach okolicy Węgorzewa (Zawisza, Żuromska, 1961). Stwierdzono, że charakter wzrostu wzdręgi jest specyficzny dla zbiornika. Wyraźnie zaznacza się zgodność przyrostów rocznych z wiekiem i latami kalendarzowymi, o ile w zbiorniku nie zachodzą gwałtowne zmiany w układzie warunków biocenotycznych,np. przyducha. Stwierdzono względnie wyrównany wzrost wzdręgi w pierwszym i drugim roku życia. W omawianych badaniach nie zaobserwowano zależności pomiędzy wzrostem wzdręgi, a zróżnicowaniem warunków środowiska, np. termiki badanych jezior.
Na podstawie połowów wzdręgi zestawem wontonów o różnych wymiarach oczek, określono prawdopodobną roczną jej śmiertelność, w Jeziorze Klebarskim wynosiła ona nie mniej niż 26% i nie więcej niż 38% (Backiel, Korycki, 1972).
Siedlisko i znaczenie gospodarcze
W Polsce wzdręga zamieszkuje wody leniwie płynące, jeziora bogate w roślinność podwodną, zbiorniki zaporowe oraz wody przybrzeżne Bałtyku. Najczęściej występuje w jeziorach typu leszczowego, w bardzo płytkim litoralu (lato) osłoniętym od wiatru i mocno nagrzewającym się. W rzekach najczęściej zamieszkuje krainę leszcza, a zwłaszcza miejsca o wolnym prądzie wody.
W połowach gospodarczych w stosunku do wzdręgi obowiązują takie same sortymenty handlowe jak do płoci. Ponieważ charakteryzuje się powolnym tempem wzrostu nie jest hodowana w stawach. Ma znaczenie jako pokarm szczupaka i ze względu na swoje jaskrawe ubarwienie, bywa często przez niego zjadana. Do połowów gospodarczych wzdręgi używany jest taki sam sprzęt jak do połowów płoci. Należy przypuszczać, że ze względu na bytowanie w płytkim litoralu, bywa w wielu jeziorach niedołowiona.
W połowach wędkarskich stanowi niezwykle atrakcyjne trofeum. Hodowlana wzdręga (zwłaszcza większy okaz) schwytana na wędkę walczy energiczniej niż płoć, lecz szybciej się męczy. Mięso zbliżone smakiem do płoci, lecz o wiele bardziej ościste, przez wielu uważane wręcz za niesmaczne.
