Żerowanie karpia.
Karp ma swoisty sposób wybierania z mułu bezkręgowców stanowiących jego pokarm naturalny. W czasie żerowania w dnie pysk karpia wysuwa się do przodu w kształcie ryjka i zagłębia w mule. Ryjkiem tym ryba wciąga do jamy gębowej pokarm wraz z mułem i innymi niejadalnymi cząstkami różnego pochodzenia. Muszą być one oddzielone od chwytanego pokarmu. W tym celu karp gwałtownym skośnym ruchem odskakuje jak gdyby od dna na odległość kilkunastu centymetrów. Następnie wypluwa do wody zawartość jamy gębowej, szybko podpływa i ponownie chwyta opłukaną zdobycz, opadającą na dno szybciej, niż powstały „obłoczek” mułu.
Aktywnością żerowania i możnością przystosowania się do zmiany rodzaju pokarmu — w zależności od tego, co może znaleźć w środowisku wodnym — karp prawdopodobnie przewyższa inne gatunki ryb z rodziny karpiowatych. Jednocześnie przejawia on także wybiórczość pokarmową, czyli zdolność wybierania określonego pożywienia. Przede wszystkim wynika to z możliwości odcedzania z wody jedynie organizmów o pewnej wielkości. Zaobserwowano również, że na przełomie lata i jesieni karp szczególnie chętnie odżywia się larwami Procladius skuze. Jest to pokarm wysokokaloryczny; w cielę tych bezkręgowców, w porównaniu z żyjącymi w wodzie larwami innych gatunków owadów ochotkowatych, jest najwięcej tłuszczu. Wiosną karp przejawia podobną tendencję poszukiwania bardziej kalorycznego pokarmu, w celu uzupełnienia strat tłuszczu .zużytego na potrzeby bytowe w bezwzrostowym okresie zimowym, w którym ryba ta nie żeruje. Wybiórczość w stosunku do zooplanktonu przejawia się wyjadaniem przede wszystkim form dużych.
Intensywność żerowania podlega znacznym wahaniom i zależy od bardzo wielu czynników środowiska wodnego, indywidualnych zdolności karpia (genotypu) i stanu fizjologicznego ryby. Na przykład w stawach zbudowanych na zasolonych glebach puszty węgierskiej — 95% w pokarmie karpia stanowią skorupiaki planktonowe, ponieważ w takich warunkach nie rozwija się fauna denna.
Zdolność głodowania karpia zależna jest od jego wieku i pory roku. Narybek karpia przebywający w grudniu w wodzie o temperaturze 7—10°C żył bez pożywienia przez 136 dób. Jednoroczne karpie, tego samego pochodzenia, w wodzie o podanej temperaturze w maju mogły głodować już tylko przez 36 dób. Karpie obserwowane przez Albrecht (1969) w temperaturze 10—20°C wytrzymały okres 600 dni głodowania, przy czym ryby schudły o 45% w stosunku do początkowego ciężaru osobniczego.
